Nu even niet..

Ik denk dat het woord ‘even’ met stip op 1 staat in de lijst met meest gebruikte woorden. Ik weet niet wat het is, maar ik gebruik het praktisch voor iedere activiteit: even ontbijten, even de paarden buiten zetten, even die en die terugbellen, even de was doen (dat gebeurt alsnog vaak niet) en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Nu is dat met ons paardenbedrijf, de winkel, gezin en het recent geopende Equestrian Safety Centre misschien ook niet zo’n verrassing, maar toch kom ik er steeds meer achter dat ‘even’ eigenlijk helemaal niet zo goed werkt.  

Mijn meest recente ‘evens’ resulteerde in een flinke deuk in mijn nieuwe auto, een ‘rope burn’ van een wegrennend paard, een vergeten doos ijsjes in de auto, verkeerde appjes naar verkeerde personen en een vermiste pinpas. Dit alles binnen een periode van minder dan twee weken. ‘Even’ blijkt in mijn geval dus vaak te resulteren in extra werk, genante situaties en blessures.

Volgens mij voelen paarden (en kinderen!) deze houding ook haarfijn aan en vaak komt dit niet ten goede aan datgene dat even zou moeten gebeuren. Niet omdat ze bewust vervelend willen zijn, maar omdat ze met de intentie ‘even’ en in mijn geval vaak dus ‘mentaal afgeschakeld’ gewoon niks kunnen.  

Ik denk overigens dat je veel dingen heel goed in een hoog tempo kan doen, zolang je er maar echt helemaal bent op dat moment. Een echte eyeopener kreeg ik, zoals wel vaker, tijdens mijn dagelijkse ochtendhumeur routine. Het ‘s morgens buitenzetten van de paarden is voor mij inmiddels routinewerk. Maar toen ik mezelf bewust werd van de manier waarop ik ze ‘s ochtends het halster aan deed, betrapte ik mezelf er op dat ik eigenlijk helemaal geen contact met ze maakte. Ik deed het wel, maar was met mijn hoofd al weer bij honderd andere zaken.

Pas toen ik me daar bewust van werd, zag ik de paarden weer helemaal zoals ze zijn. Ik dacht: vandaag neem ik eens de tijd om ze het halster om te doen in plaats van ze zo snel mogelijk buiten te krijgen. Gewoon even een extra aaitje, een klopje en me weer verbazen over hoe prachtig paarden dwars door je heen kunnen kijken. Noem me een pennymeisje maar het maakte echt zoveel verschil. Misschien nog wel meer voor mijzelf dan voor hen! Het voelde zoveel fijner om ze allemaal oprechte aandacht te geven. Het paard dat meestal zo zuur kijkt, liet zich nu wel een knuffeltje aanleunen en het paard dat zich altijd lostrekt kreeg van mij een extra brokje bij het loslaten. Resultaat: paarden rustiger, ik minder gefrustreerd en geen verbrande handen.

Mijn missie voor deze week is dan ook het woord ‘even’ tot het minimum te gaan beperken. Al vind ik dat de was best nog wel even mag blijven liggen. Je moet wel reëel blijven natuurlijk.

 

Terug naar blog

Reactie plaatsen

Let op: opmerkingen moeten worden goedgekeurd voordat ze worden gepubliceerd.